Πάει καιρός που το φεγγάρι με πληγώνει
και τα σύννεφα του μου φαίνονται ψυχρά
ένα ταξίδι βλέπω να τελειώνει
χαρίζει ο άνεμος σε μένα φτερά
Βλέπω ένα κόσμο που χάνεται στη μέρα
να σβήνει καθώς φτάνει το πρωί
τα μάτια σου αντικρίζω τα θλιμμένα
που ψάχνουνε τριγύρω την αυγή
Εγώ να γυρεύω τις μέρες μου στην άμμο
κι εσύ χαμένη σε μια ακρογιαλιά
μικρές διαδρομές στα χέρια μου θα πιάνω
ο κόσμος που ονειρεύεσαι φαντάζει μια σταλιά
Μένει όμως κάτι να ελπίζω
κάτι κάπου να σταθώ
στα μέρη που θέλω μια μέρα να ζήσω
Αυτό που νιώθω να ονειρευτώ
Ουράνιοι άγγελοι σε χαμένο γαλάζιο
ζωντανές ψυχές σε ανοιχτά κελιά
το φως που βγάζεις εσύ να κοιτάζω
θλιμμένος ήλιος που μου χαμογελά
Η κάθε σκέψη θα είναι λιμάνι
αστείρευτη έμπνευση νέου ποιητή
ένα παράξενο παλιό καράβι
θα ακούγεται μέσα στη σιωπή
ΧΡΗΣΤΟΣ - ΝΑΝΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου