ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Βγήκα από τη πόρτα το πρωί

Να πάω στης μέρας τη γιορτή

Και ο ήλιος κάπου εκεί ψηλά

Σαν να μου λέει “ γεια χαρά ”

Οι φάτσες γύρω με κοιτούν

Σαν να μοιάζουν πως δε ζουν

Με ένα βλέμμα τραγικό

Χωρίς ελπίδα και σκοπό

Στο δρόμο ο αέρας με φυσά

Και τη σκέψη μου σκορπά

Σε όνειρα γλυκά

Για της ζωής τα μυστικά

Σαν πέφτει αργά η νύχτια

Και το φεγγάρι να ακουμπά

Το μαύρο πέπλο του ουρανού

Της ελπίδας του χαμού

Η φύση όλη μου γέλα

Και την ακούω να τραγουδά

Για το ταξίδι μου αυτό

εκεί που υπάρχω , μα δε ζω